Chotyniec - perełka drewnianej architektury cerkiewnej

Dla zainteresowanych tematem nie będzie to żadna nowość, ale dla wielu osób tereny przygraniczne na północny wschód od Przemyśla są zdecydowanie warte odwiedzenia i zwolnienia tam tempa podróży. Warto w tym rejonie docenić jego uroki, w tym także interesującą zabudowę świadczącą o historii tych okolic zarówno tej lepszej jak i tego co wspomina się ze smutkiem. Najcenniejszymi zabytkami na tym terenie są oczywiście cerkwie, które są często najstarszymi budynkami w miejscowościach, ale także świadczą o przeszłości. Do niewątpliwych perełek należą 2 z nich Radruż oraz Chotyniec. Drugą z nich chciałbym nieco przybliżyć w tym wpisie.

Data budowy cerkwi w Chotyńcu nie jest dokładnie znana, ale szacuje się, że została wybudowana na początku XVII wieku. Dalsze przebudowy w XVIII i XIX wieku spowodowały jej kolejne modyfikacje i przebudowy. Podobno jeszcze na początku XX wieku cerkiew posiadała soboty. Po wojnie cerkiew przeszła w ręce kościoła katolickiego, by w 1990 roku powrócić w ręce grekokatolików.

Cerkiew jest oczywiście orientowana (prezbiterium od strony wschodniej), jest konstrukcji zrębowej. W wyniku gruntownej renowacji na początku lat 90-tych XX w. przywrócono jej wcześniejszy wygląd pozostawiając jednak tymczasowy przedsionek, który jest pokryty blachą. Podobno stało się tak w wyniku braku zgody konserwatora. Największym atutem tej cerkwi jest jednak jej wnętrze. Zachował się w nim bardzo interesujący ikonostas, prawdopodobnie z II połowy XVII wieku oraz polichromie z XVIII wieku przedstawiające Sąd Ostateczny.

Warto wspomnieć także o dzwonnicy. Oryginalna nie przetrwała I wojny światowej i obecna została tu przeniesiona z miejscowości Torki koło Medyki.

Widok od strony prezbiterium

Dobrze zachowany ikonostas

Sąd Ostateczny na południowej stornie nawy