W latach 20-tych XX wieku Hel został wybrany jako baza morska dla tworzonej Marynarki Wojennej. Ważnym jej elementem były baterie obrony przeciwlotniczej.
Samoloty wojskowe pojawiły się w trakcie I wojny światowej, wtedy nie odegrały jeszcze większej roli biorąc pod uwagę ich siłę ofensywną. Ważnym elementem było natomiast rozpoznanie lotnicze. W kolejnych latach, poprzedzających II wojnę światową, nastąpił gwałtowny rozwój lotnictwa wojskowego. Już w latach 20-tych zdawano sobie sprawę z wagi obrony przeciwlotniczej, szczególnie takich miejsc jak bazy morskie.
W roku 1928 Marynarka Wojenna nabyła 14 armat przeciwlotniczych kalibru 75 mm wz. 22/24 francuskiej firmy Schneider. Oryginalnie miały być one zamontowane na francuskich okrętach wojennych. W Polsce stworzono z nich 7 dwudziałowych baterii: 4 w Gdyni oraz 3 na Helu. Na półwyspie baterie zostały rozmieszczone w taki sposób, aby pokrywać ogniem przestrzeń nad Helem i wszystkimi instalacjami wojskowymi.
Dwa 2-kondygnacyjne stanowiska baterii zostały wybudowane w latach 1933-35 i są lustrzanymi odbiciami. Na stropie znajdowało się stanowisko ogniowe z armatą 75 mm, które było przykrywane dachem z blachy falistej (przesuwanym na szynach), chroniącym przed deszczem i rozpoznaniem lotniczym. Tuż obok armaty umieszczone były także schowki na amunicję podręczną. Dolna kondygnacja to jedna komora mogąca pomieścić 1000 sztuk amunicji. Obie kondygnacje łączyła winda amunicyjna oraz zewnętrzne schody. W niewielkim oddaleniu od obu stanowisk znajdował się schron amunicyjny. Amunicje dostarczano kolejką wąskotorową.
 |
| Schron amunicyjny - w pewnym oddaleniu od stanowisk baterii |
 |
| Stanowisko ogniowe ze schronem na amunicję w dolnej kondygnacji |
 |
| Stanowisko armaty 75 mm |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz