Koncepcja ufortyfikowania tutejszej przeprawy przez Wisłę sięga XVIII wieku, na kiedy datuje się powstanie grudziądzkiej cytadeli. Historia fortyfikacji, jak i wojskowości, w zależności od okresu historii miewała jednak swoje wzloty i upadki, co doskonale widać po twierdzy w XIX wieku. Jednym z impulsów do rozbudowy całego założenia była niewątpliwie budowa mostu kolejowo-drogowego w latach 70-tych XIX wieku oraz oziębienie stosunków Niemiecko-Rosyjskich. W jej wyniku wybudowano pierścień fortów w oparciu o przeszkody geograficzne takie jak kępa forteczna, na której była już cytadela, dolina rzeki Osy oraz wzgórza. Od północy oczywistą linia obrony była krawędź wzniesienia nad doliną Osy. Stwarzało to doskonałe warunki do obrony i ostrzału atakującego wroga.
Fort Parski został umiejscowiony na wzniesieniu na granicy doliny Wisły i Osy. Swoją nazwę wziął od pobliskiej miejscowości. W celu lepszego wykorzystania stromego zbocza doliny zdecydowano się tutaj na budowę dzieła składającego się z dwóch osobnych schronów piechoty oddalonych od siebie o kilkaset metrów. Dzieła były oczywiście przygotowane do obrony okrężnej. Schron zachodni posiadał oryginalnie jedną wartownię umiejscowioną w wale. W okresie I wojny światowej rozbudowano je o dalsze wartownie w wałach schronów. Wykorzystanym budulcem był zbrojony beton, co czyniło schrony odpornymi na większość pocisków ówczesnych kalibrów. Same schrony są dzisiaj na terenie dostępnym, jednak wschodni jest zamknięty i wykorzystywany jako magazyn rolny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz